Το κάταγμα πέους είναι η ρήξη του ινώδους χιτώνα με ρήξη των σηραγγωδών σωμάτων.
Ο ινώδης χιτώνας αποτελείται μια περιτονία-μεμβράνη που περιβάλει τα σηραγγώδη σώματα του πέους. Κατά τη διάρκεια της στύσης, ο ινώδης χιτώνας έχει ιδιαίτερη ακαμψία και παρουσιάζει λέπτυνση, από 2 mm που είναι σε χάλαση του πέους σε 0,5-0,25 mm. Όταν η πίεση εντός των σηραγγωδών σωμάτων υπερβεί τα όρια (1500 mm Hg) επέρχεται η ρήξη του ινώδους χιτώνα που συνήθως είναι εγκάρσια σε έκταση 1-2 cm.
Εμφανίζεται συνήθως σε άνδρες ηλικίας 20-50 ετών, με μεγαλύτερα ποσοστά μεταξύ 2ης και 3ης δεκαετίας. Η βλάβη είναι συνήθως μονόπλευρη και παρουσιάζεται πιο συχνά στην κάτω και δεξιά επιφάνια του πέους. Η ρήξη μπορεί να περιλαμβάνει και την ουρήθρα σε ποσοστό μέχρι 38%.
Αίτια
Δύο είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για να προκύψει κάταγμα πέους:
- πλήρης στύση
- βίαιος τραυματισμός
Οι συχνότεροι μηχανισμοί πρόκλησης του κατάγματος είναι η υπερβολική κάμψη του πέους σε στύση που μπορεί να συμβεί από:
- σεξουαλική επαφή (σε ποσοστό 30-60%)
- αυνανισμό
- εξωτερικές κακώσεις
Συμπτώματα – Κλινική εικόνα
- Ήχος κατάγματος (ο ασθενής περιγράφει ένα ήχο σαν να σπάει «κλαδί»)
- Οξύς πόνος
- Απώλεια στύσης
- Δυσκολία στην ούρηση ή ακόμα και αδυναμία ούρησης (αν έχει γίνει και συνοδός ρήξη ουρήθρας)
- Οίδημα πέους
- Αιμάτωμα το οποίο μπορεί να είναι μόνο στο πέος και στο όσχεο ή μπορεί να επεκταθεί μέχρι και την κοιλιακή χώρα
- Παρέκκλιση – γωνίωση του σώματος του πέους
- Ουρηθρορραγία (σε κάκωση της ουρήθρας)
Διάγνωση
Τίθεται συνήθως μόνο με το ιστορικό και τη φυσική εξέταση.
Σε περίπτωση αμφιβολίας ή όταν θέλουμε να επισημάνουμε το επίπεδο και την βαρύτητα της ρήξης συμπληρώνεται από τον παρακάτω απεικονιστικό έλεγχο:
- Υπερηχοτομογραφία πέους. Μπορούμε να αναγνωρίσουμε το αιμάτωμα και πιθανόν τη θέση της ρήξης του σηραγγώδους σώματος.
- Σηραγγογραφία. Εγχύεται σκιαγραφική ουσία στα σηραγγώδη σώματα του πέους αναδεικνύοντας την θέση και την βαρύτητα της φλεβικής διαφυγής.
- Ουρηθρογραφία. Αποτελεί την εξέταση εκλογής όταν υπάρχει υπόνοια κάκωσης της ουρήθρας.
- Μαγνητική τομογραφία
Αντιμετώπιση
Συντηρητική θεραπεία. πρέπει να εφαρμόζεται σ’ εξαιρετικά επιλεγμένες περιπτώσεις και αφού έχει ενημερωθεί ο ασθενής για τις πιθανές επιπλοκές.
Η συντηρητική θεραπεία βασίζεται στα παρακάτω:
- Παγοκύστες
- Περίδεση
- Χορήγηση αντιβιοτικών
- Ινωδολυτικά
- Αναλγητικά
- Χορήγηση σκευασμάτων που αναστέλλουν τη στύση
Χειρουργική αντιμετώπιση. Η Αποτελεί την θεραπεία εκλογής του κατάγματος πέους (ιδίως εάν συνυπάρχει κάκωση ουρήθρας) η οποία πρέπει να εφαρμοστεί μέσα στις πρώτες 5-8 ώρες από το συμβάν ώστε να έχουμε καλύτερα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα.
Επιπλοκές
Το ποσοστό των επιπλοκών μετά από την συντηρητική αντιμετώπισης του κατάγματος του πέους ανέρχεται σε ποσοστό 10-41%, ενώ είναι αρκετά μικρότερο (0-9%) μετά από χειρουργική αντιμετώπιση. Οι πιο συχνές επιπλοκές είναι:
- Σχηματισμός ινώδους πλάκας – Ινώδης κάμψη του πέους (νόσος του Peyronie)
- Επώδυνη στύση
- Στυτική δυσλειτουργία
- Ουρηθρικό συρίγγιο
- Απόστημα
- Αρτηριοφλεβώδης επικοινωνία
- Νέκρωση ακροποσθίας
- Ψευδοεκκόλπωμα